4 kwietnia uczniowie i nauczyciele uczestniczyli w rekolekcjach Wielkopostnych w Bazylice Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Zawierciu.

Rekolekcje (zamyślenia) są swoistą refleksją nad własnym życiem. Wiele osób je podejmuje zwłaszcza w okresie Wielkiego Postu. Dla niektórych są czasem zmarnowanym. Czy wobec tego są one sensowne i wartościowe?

Wiele mówi się o tym, iż współczesny człowiek nie ma czasu na pochylenie się w zadumie nad własną egzystencją. Jest to skutkiem szybkiego tempa życia, pogoni za pracą czy sukcesem. Nadto, człowiek być może lęka się spojrzeć w głąb siebie, by zrozumieć kim i jakim jest człowiekiem? Wygodniej jest brnąć do przodu bez stwarzania sobie niepotrzebnych wątpliwości.

Rekolekcje w sensie religijnym nazywane są dniami odnowy wewnętrznej. Ich sensem i istotą na drodze przemyśleń jest dotarcie do wad i zalet w życiu człowieka. Co więcej, do zrozumienia celu i sensu życia, podejmowania działań na rzecz innych, relacji z innymi ludźmi, stosunku do Boga. W rekolekcjach chodzi przede wszystkim o kształtowanie własnego charakteru na drodze przemian i naprawy zaistniałych błędów. Nie dziwi zatem fakt, iż w Polsce istniał zwyczaj wzajemnego przebaczenia i pojednania w rodzinie przed spowiedzią św. Wzajemne słowo przepraszam stwarzało okazję nie tylko do wybaczenia i rozpoczęcia od nowa, ale nadto do budowania odświeżonej miłości i jedności we wspólnocie rodzinnej. Zwyczaj ten niestety odchodzi w zapomnienie.

W okresie Wielkiego Postu odbywają się rekolekcje, które dla katolików są wewnętrznym, duchowym przygotowaniem do godnego i religijnego przeżycia świąt wielkanocnych. Wiele osób nawiedza kościoły, by tam zaczerpnąć duchowego pokrzepienia w zawiłościach współczesnej rzeczywistości. Nie można jednak ograniczyć rekolekcji tylko do czasu wielkopostnego, gdyż odbywają się one także okazjonalnie i o różnym czasie w ciągu roku. Oprócz wymiaru religijnego, czas refleksji nad sobą podejmują także osoby, które zostają dotknięte różnymi życiowymi doświadczeniami o randze doznanej przykrości czy duchowego załamania.

Celem rekolekcji w sensie religijnym jest przede wszystkim pojednanie z Bogiem i ludźmi, szczególnie najbliższymi w rodzinie, naprawienie wyrządzonych krzywd i powstanie z grzechów. Dokonuje się to oczywiście poprzez przemyślenia, które mają skutkować szczerą chęcią wyznania win i poprawy. Najpierw powinno się to dokonać w relacjach międzyosobowych, a następnie z Bogiem w sakramencie pokuty. Chodzi o to, by człowiek jako istota religijna przez osobiste nawrócenie doszedł do zjednoczenia z Bogiem. To zjednoczenie w religii katolickiej następuje w sakramencie eucharystii, czyli komunii św. Dopiero wtedy mówić można o faktycznym zbliżeniu się do Boga i ludzi.

Pytanie, czy one mają sens? Chyba jest zasadne w obliczu właściwego rozumienia religijności, jak również chęci naprawienia relacji międzyosobowych. Wiele jest sytuacji życiowych, które niejednokrotnie wymagają naprawy. Wszystko zależy od dobrej woli człowieka. Wielki Post jest dodatkowym atutem podejmowania tych działań dla osób religijnych, związanych przynależnością chociażby do Chrystusa przez chrzest św. Do postawy refleksji i zadumy zachęcali już myśliciele starożytności, dla których najważniejsza była cnotliwość życia jako właściwa droga do godności i autorytetu. Człowiek jako istota duchowo-fizyczna zawsze ma przed soba perspektywę lepszego spojrzenia w przyszłość, ale nie może się to dokonać bez indywidualnego zaangażowania w refleksję nad tym, co i jak jest obecne w życiu obecnym. Dlatego, w życiu wielu osób podejmowane są rekolekcje z potrzeby serca i z pewnością mają one głęboki sens w ich życiu.

Czesław Postawa

źródło : Potrzeba i praktyka rekolekcji wielkopostnych – czy mają sens? – Kosciol.pl